Mια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν
τόπο μακρινό, ζούσαν πέντε όμορφα κοριτσάκια! Πήγαιναν και τα πέντε στη Δευτέρα
τάξη και ήταν μαθήτριες συνετές, μελετηρές και υπάκουες. Γι’ αυτό και η δασκάλα
τους, πολύ τις αγαπούσε. Τις είχε μη βρέξει και μη στάξει!
Μια μέρα
λοιπόν, τις φώναξε και τις πέντε στην έδρα της και τις είπε:
- Άννα, Γεωργία, Ειρήνη, Ελεάννα, Φωτεινή, θέλω να
συζητήσουμε κάτι.
Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε να κεντάτε; Θα σας ενδιέφερε
κάτι τέτοιο;
Ίσως ακούγεται <<παλιομοδίτικο>> ή <<οπισθοδρομικό>>, είναι όμως
μια τέχνη κι αυτό. Να μπορείς δηλαδή να φτιάχνεις εργόχειρα και να δίνεις σ’
αυτά τη χρηστικότητα που θέλεις. Κάποτε η γιαγιά κεντούσε όλη την προίκα της,
μόνη της, από μικρό κοριτσάκι, να όπως είστε κι εσείς τώρα.
-Ναι κυρία,
θέλουμε, απάντησαν τα όμορφα κοριτσάκια!
-Θα ξεκινήσουμε
στο μάθημα των Εικαστικών, είπε η δασκάλα. Είμαι σίγουρη ότι δε θα το
μετανιώσετε.
Έτσι, μετά
από κάποιες μέρες, αφού πήραν τα κατάλληλα υλικά, ξεκίνησαν να μαθαίνουν πρώτα
τη σταυροβελονιά.
Μετά έμαθαν την πισωβελονιά!
Σιγά σιγά με
υπομονή και επιμονή έφτιαξαν όμορφα εργόχειρα, χειροποίητα. Τα στόλισαν στα
δωμάτιά τους, τα χάρισαν σε αγαπημένα τους πρόσωπα, τα κράτησαν για ενθύμια από
τα παιδικά τους χρόνια.
Και έμαθαν τα
πέντε κοριτσάκια να κεντούν καλά… και όσο περνούσε ο καιρός καλύτερα!
