ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ.

1^ο Δημοτικό Σχολείο Παγγαίου                                                                 Τάξη: Α’

Υπεύθυνη δασκάλα: Φλίσκα Αργυρώ                                         Σχολικό έτος:  2016-17

ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Όταν ο παππούς και η γιαγιά ξυπνούσαν το πρωί, έτρωγαν παπάρα δηλαδή γάλα στο οποίο έβαζαν μέσα (έθριβαν) κομμάτια ψωμιού. Το ψωμί ήταν συνήθως μπομπότα, φτιαγμένο δηλαδή από αλεύρι καλαμποκιού, νερό και αλάτι. Αυτό το ψωμί το φτιάχναν περισσότερο στην περίοδο του πολέμου.     

Κάποιες άλλες φορές έτρωγαν τραχανά που έφτιαχναν οι νοικοκυρές, πληγούρι ή ψωμί με ελιές και ζεστό τσάι (του βουνού ή φλαμούρι). Συνηθιζόταν και η ξιδουμαγιργιά που γινόταν από ξίδι και πράσο.

 

Το μεσημέρι  έτρωγαν συνήθως λαχανικά, όσπρια, χόρτα και σπανιότερα (μία φορά την εβδομάδα, κατά προτίμηση την Κυριακή) κρέας. Στο μαγείρεμα των φαγητών χρησιμοποιούσαν τη λίγδα. Έπαιρναν το λίπος από τα κρέατα των ζώων που έσφαζαν, το έβραζαν και το είχαν για βούτυρο.

     Εποχιακό φαγητό (ανοιξιάτικο) ήταν οι <<τσουκνάδις με τ’ αυγά>>. Δηλαδή, χόρτα που μάζευαν από τα χωράφια, τα έβραζαν και στο τέλος πρόσθεταν αυγά τα οποία δεν ανακάτευαν αλλά τα άφηναν ολόκληρα για να γίνουν <<μάτια>>.

    Οι πίτες γινόταν σε μεγάλα πιτοτάψια και ήταν γυριστές. Τυρόπιτες (με ούρδα, αυγά και ρύζι) ή χορτόπιτες (με σπανάκι, τσουκνάδες και τυρί). Την Κυριακή της Τυρινής, έφτιαχναν τυρόπιτες με ρύζι και έστελναν στις νονές. Όταν το απόγευμα πήγαιναν στους ηλικιωμένους γονείς να τους επισκεφτούν για τα <<σχουριμένα>> πήγαιναν πάλι πίτα, ενώ στα πιο παλιά χρόνια, που ήταν φτωχότερα και δεν υπήρχαν τα               απαραίτητα υλικά, πήγαιναν πορτοκάλια.

Το απόγευμα τους έδιναν στο χέρι να φαν, έξω στις γειτονιές που έπαιζαν, ψωμί με ζάχαρη. Πρώτα έβρεχαν τη φέτα του σπιτικού ψωμιού και από πάνω έριχναν λίγη ζάχαρη για να κολλήσει. Άλλοτε, έτρωγαν ψωμί με λάδι και ρίγανη ή κόκκινο πιπέρι.

Για γλυκό είχαν το ρετσέλι, τη μουσταλευριά, το σερμπέτι (ζαχαρόνερο με λίγο ξίδι), τα ξυλοκέρατα (χαρούπια), το κουσιάφ. Το κουσιάφ ήταν κομπόστα με φρούτα εποχής ή αποξηραμένα σύκα, δαμάσκηνα κ.α. Οι γυναίκες μάζευαν τα φρούτα και τα αποξήραναν για να τα έχουν όλο το χρόνο. Έτσι, όταν επισκέπτονταν μια λεχώνα ή έναν άρρωστο, του πήγαιναν κουσιάφ ή λαλάγκια (τηγανίτες με αυγά, γάλα ή γιαούρτι και αλεύρι). Το ρετσέλι ήταν φρούτα (κυδώνια, μήλα, ρώγες σταφυλιού) και γλυκιά κολοκύθα, βρασμένα με μούστο. Το έτρωγαν σαν γλυκό ή το άλειφαν πάνω στην μπομπότα. Έτρωγαν και κατσαμάκ. Το έφτιαχναν σαν χαλβά από καλαμποκίσιο αλεύρι, νερό και λάδι.

     Πρέπει να αναφέρουμε ότι παραδοσιακά νικησιανιώτκα φαγητά ήταν και τα μπουμπάρια αλλά και οι σαρμάδες. Αυτά όμως συνεχίζουν να υπάρχουν στην τοπική κουζίνα και μάλιστα οι σαρμάδες αποτελούν κορυφαίο τοπικό φαγητό. Αυτό το έδεσμα , ο Πολιτιστικός Σύλλογος << ο Αράπης>>, το ανέδειξε και το έκανε γνωστό σε όλον τον κόσμο καθιερώνοντας την << Γιορτή του Σαρμά>> την οποία και συνεχίζει να την διοργανώνει με τεράστια επιτυχία κάθε χρόνο.

Οι μαθητές της Α’ τάξης